„Szyjąc architekturę”

Miniatura tkacka Kamieniczki Teresy Rucińskiej ze zbiorów Muzeum Miasta w Gdyni

Po swoistym „wyemancypowaniu się” tkaniny artystycznej jako gatunku sztuki nastąpiło
zakrojone na szeroką skalę poszukiwanie nowych form, środków wyrazu i
eksperymentowanie z nimi. Dotyczyło to również miniatur tkackich – zminiaturyzowanej
formy tkaniny. Choć małych gabarytów, miniatury ujmują swoim wdziękiem oraz
kreatywnymi i intrygującymi rozwiązaniami.

Teresa Rucińska ukończyła z wyróżnieniem studia na wydziale Malarstwa na warszawskiej
ASP w 1992 roku. Artystka brała udział w licznych wystawach zbiorowych. Jest laureatką kilku
nagród; zdobyła m.in. wyróżnienie na 5. Międzynarodowym Biennale Artystycznej Tkaniny
Lnianej „Z krosna do Krosna” (Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Krosno 2008) oraz I nagrodę ex-
aequo na wystawie „Tkanina inspirowana twórczością Moniuszki” (Muzeum Niepodległości,
Warszawa 2002). Miała także swoje wystawy indywidualne, m.in. w Galerii BWA Ciechanów
oraz w Galerii Prezydenta Warszawy (1992) W 2016 roku, w Galerii Lufcik miała miejsce
wystawa Teresy Rucińskiej „Tkaniny Małe i Duże”, towarzysząca 15. Międzynarodowemu
Triennale Tkaniny w Łodzi.

Znajdująca się w zbiorach Muzeum Miasta Gdyni miniatura tkacka Kamieniczki Teresy
Rucińskiej została zaprezentowana na IX edycji Międzynarodowego Nadbałtyckiego Miniatury
Tkackiej w Gdyni (obecnie Baltic Mini Textile Gdynia). Praca ta (wedle wymogów konkursu)
nosi nieprzekraczalne wymiary 20 x 20 cm. Na jej kompozycję składają się trzy, miniaturowe
kamieniczki; jedna purpurowa oraz flankujące ją dwie niebieskie. Artystka zastosowała tu
takie materiały jak len, bawełna, trawa morska i metal. Miniaturowe kamieniczki wyglądają
jak ze świata bajek. Ciasno do siebie przytulone, zwarte, z metalowymi trójkątnymi daszkami
i nieregularnie rozmieszczonymi, tkaninowymi kwadracikami okienek ujmują swoim
wdziękiem. Kojarzą się ze swojską, ciepłą atmosferą. Oglądając je, chciałoby się dowiedzieć
czegoś wiedzieć o tajemniczych, niedostępnych mieszkańcach, ukrytych za ich murami.

Praca ta stanowi bardzo ciekawy przykład nawiązania do architektury poprzez tkaninę. Z
biegiem czasu artyści skłaniali się ku coraz to bardziej brawurowym eksperymentom,
zacierając granicę między tkaniną a innymi dziedzinami sztuki. Kamieniczki Teresy Rucińskiej,
pomimo nowatorskich środków wyrazu (metalowe aplikacje) nawiazują jednak do tkaniny
tradycyjnej. Warto w tym miejscu odnieść się do motta samej artystki, zachwalającego
właściwości lnu: „l en to wspaniały, idealny materiał – piękny, naturalny i trwały”.
Warto dodać, że artystka nawiązywała do motywu architektonicznego jużwcześniej. . Jej
miniatura tkacka w kształcie pojedynczej, niebieskiej kamieniczki ( Kamieniczka nr 1 )
zaprezentowana została na wystawie VI Międzynarodowego Biennale Artystycznej Tkaniny
Lnianej „Z krosna do Krosna” w 2010 roku.
Gabriela Zbirohowska-Kościa​