Monika Izabela Kostrzewa realizuje się m.in. w projektowaniu ubrań oraz w grafice. Swoją twórczością zdobyła uznanie zarówno w kraju jak i na świecie. Jednym z zagadnień zgłębianych przez artystkę jest problem struktury i przestrzeni.
Monika Izabela Kostrzewa urodziła się w 1970 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego w Łodzi (Wydział Tkaniny i Ubioru na kierunku wzornictwo, ze specjalnością w zakresie projektowania ubioru i biżuterii). Dyplom uzyskała w roku 1995. W roku 2012 obroniła pracę habilitacyjną w dziedzinie sztuki plastyczne (dyscyplina sztuki projektowe). W okresie 2013–2016 piastowała funkcję prodziekana ds. działalności naukowej i artystycznej na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym UAM w Kaliszu.
Słynna projektantka mody jest autorką i koordynatorką międzynarodowego projektu Mosty Sztuki (Art Bridges), cyklicznej imprezy odbywającej się w Kaliszu od roku 2014. Zajmuje się również grafiką, która de facto, jest punktem wyjścia i inspiracją dla jej dalszych poszukiwań w zakresie tworzenia kreacji. Kostrzewa jest także stylistką sesji zdjęciowych do poszczególnych czasopism. Jej liczne kolekcje pokazywane były m.in. na Międzynarodowych Targach Mody w Lipsku, Paryżu, Duesseldorfie i Kijowie. Monika Izabela Kostrzewa zdobyła wiele nagród, w tym nagrodę Złotej Fastrygi (Poznań 1999). Poza projektowaniem ubrań i tworzeniem grafik zajmuje się również pisaniem artykułów o modzie.
Przechowywana w Muzeum Miasta Gdyni miniatura tkacka Strukturalne Konfrontacje 01 Moniki Izabeli Kostrzewy została zaprezentowana na IX Edycji Międzynarodowego Nadbałtyckiego Triennale Miniatury Tkackiej w Gdyni (obecnie Baltic Mini Textile). Nosząca (wedle wymogów konkursu) nieprzekraczalne wymiary 20 x 20 cm, została wykonana w roku 2013, techniką własną artystki. Kompozycja składa się z warstwowo nałożonych fragmentów skóry naturalnej, papieru oraz tkaniny w kolorystyce brązowo-beżowo-szarej.
Niniejsza praca jest odzwierciedleniem zainteresowań artystki zagadnieniami strukturalno-przestrzennymi. W lecie 2009 roku, w Galerii Bałuckiej w Łodzi można było obejrzeć wystawę indywidualną „Konfrontacje linii, struktury i formy”, na której, obok prac graficznych, zaprezentowane zostały kolekcje własne artystki. Ideą ekspozycji było zestawienie płaskich kompozycji z trójwymiarową formą garderoby. Graficzno-garderobiany duet wybrzmiał też na wystawie „Fibryle w Skórzanej Oprawie” w Galerii ODA w 2010 r. Kostrzewa podejmowała tam m.in. kwestie wspólnego potencjału kreacyjnego papieru i skóry. Jak mówi sama artystka, „grafika warsztatowa w różnych technikach, kolaże na tkaninie, wielkoformatowe wydruki oraz rysunki żurnalowe w technice digital print są często dla mnie pretekstem do dalszych twórczych rozważań nad przestrzenną formą rzeźbiarska, jaką jest ubiór”.
Gabriela Zbirohowska-Kościa
„Szyjąc architekturę”
Miniatura tkacka Kamieniczki Teresy Rucińskiej ze zbiorów Muzeum Miasta w Gdyni
Po swoistym „wyemancypowaniu się” tkaniny artystycznej jako gatunku sztuki nastąpiło
zakrojone na szeroką skalę poszukiwanie nowych form, środków wyrazu i
eksperymentowanie z nimi. Dotyczyło to również miniatur tkackich – zminiaturyzowanej
formy tkaniny. Choć małych gabarytów, miniatury ujmują swoim wdziękiem oraz
kreatywnymi i intrygującymi rozwiązaniami.
Teresa Rucińska ukończyła z wyróżnieniem studia na wydziale Malarstwa na warszawskiej
ASP w 1992 roku. Artystka brała udział w licznych wystawach zbiorowych. Jest laureatką kilku
nagród; zdobyła m.in. wyróżnienie na 5. Międzynarodowym Biennale Artystycznej Tkaniny
Lnianej „Z krosna do Krosna” (Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Krosno 2008) oraz I nagrodę ex-
aequo na wystawie „Tkanina inspirowana twórczością Moniuszki” (Muzeum Niepodległości,
Warszawa 2002). Miała także swoje wystawy indywidualne, m.in. w Galerii BWA Ciechanów
oraz w Galerii Prezydenta Warszawy (1992) W 2016 roku, w Galerii Lufcik miała miejsce
wystawa Teresy Rucińskiej „Tkaniny Małe i Duże”, towarzysząca 15. Międzynarodowemu
Triennale Tkaniny w Łodzi.
Znajdująca się w zbiorach Muzeum Miasta Gdyni miniatura tkacka Kamieniczki Teresy
Rucińskiej została zaprezentowana na IX edycji Międzynarodowego Nadbałtyckiego Miniatury
Tkackiej w Gdyni (obecnie Baltic Mini Textile Gdynia). Praca ta (wedle wymogów konkursu)
nosi nieprzekraczalne wymiary 20 x 20 cm. Na jej kompozycję składają się trzy, miniaturowe
kamieniczki; jedna purpurowa oraz flankujące ją dwie niebieskie. Artystka zastosowała tu
takie materiały jak len, bawełna, trawa morska i metal. Miniaturowe kamieniczki wyglądają
jak ze świata bajek. Ciasno do siebie przytulone, zwarte, z metalowymi trójkątnymi daszkami
i nieregularnie rozmieszczonymi, tkaninowymi kwadracikami okienek ujmują swoim
wdziękiem. Kojarzą się ze swojską, ciepłą atmosferą. Oglądając je, chciałoby się dowiedzieć
czegoś wiedzieć o tajemniczych, niedostępnych mieszkańcach, ukrytych za ich murami.
Praca ta stanowi bardzo ciekawy przykład nawiązania do architektury poprzez tkaninę. Z
biegiem czasu artyści skłaniali się ku coraz to bardziej brawurowym eksperymentom,
zacierając granicę między tkaniną a innymi dziedzinami sztuki. Kamieniczki Teresy Rucińskiej,
pomimo nowatorskich środków wyrazu (metalowe aplikacje) nawiazują jednak do tkaniny
tradycyjnej. Warto w tym miejscu odnieść się do motta samej artystki, zachwalającego
właściwości lnu: „l en to wspaniały, idealny materiał – piękny, naturalny i trwały”.
Warto dodać, że artystka nawiązywała do motywu architektonicznego jużwcześniej. . Jej
miniatura tkacka w kształcie pojedynczej, niebieskiej kamieniczki ( Kamieniczka nr 1 )
zaprezentowana została na wystawie VI Międzynarodowego Biennale Artystycznej Tkaniny
Lnianej „Z krosna do Krosna” w 2010 roku.
Gabriela Zbirohowska-Kościa